{001} Diemiła || Toksyczni rodzice

"Muzyka mi pokaże jak nie zmienić się, gdy spełnię każde z marzeń".

High School Musical: El Desafio - "Doo Up"

 Piosenka na dziś - [klik]

Tobie, za to, że to czytasz. Dziękuję.

Gdy wpiszemy w wyszukiwarce zagadnienie "miłość", wyskoczy nam definicja z Wikipedii. Ale czy miłość naprawdę jest sensem życia każdego człowieka? Czy nauczyciele nigdy nie mówili Wam, że z Wikipedii się nie korzysta? No właśnie. A ona skorzystała, co było wielkim błędem. Chcecie wiedzieć dlaczego? Jeśli tak, wróćmy więc do przeszłości...

Szykowała się właśnie na wykwintną kolację z państwem Hernandez. Nie miała ochoty na to wszystko, bo zwykle była porządną uczennicą, a nie miała nawet chwili na naukę, przez co co kilka chwil chowała twarz w dłoniach wmawiając sobie, że nie zda, a to byłaby ogromna porażka, jeśli chodzi o jej psychologiczne marzenia. Od dziecka marzyła o zostaniu psychologiem. Już jako malutka, pięcioletnia dziewczynka, może trochę starsza, chciała pomagać innym. Chciała rozwiązywać problemy szkolne, rodzinne, jak i te miłosne. Teraz, jako dojrzała osiemnastolatka, nie myślała o chłopakach. Było jej głupio, bo zawsze jej najlepsza przyjaciółka, Natalia, powtarzała jej, że nie powinna doradzać w sprawach miłosnych, skoro sama nie miała takiego doświadczenia, ale co miała zrobić? Uznała, że wszystko jest możliwe i, że na pewno da sobie radę. 

Ubrała błękitną sukienkę do kolan, która niesamowicie komponowała się z jej oczami, tego samego koloru. Uczesała swoje włosy tak, by były rozpuszczone, jednak końcówki lekko podkręciła lokówką, ponieważ w takiej fryzurze czuła się najlepiej, i, oczywiście, wyglądała prześlicznie, co wiele razy podkreślała jej przyjaciółka, czy nawet rodzice. Zerknęła ostatni raz w lustro, po czym usłyszała cichy dzwonek. Ustawiła sobie specjalnie budzik, aby się nie spóźnić na zejście z pokoju, bo wtedy miałaby przechlapane. Owszem, nie chciała być na tej kolacji, ale jednocześnie, nie chciała się na nią spóźnić. Wzięła do ręki książkę, która ostatnio bardzo ją zainteresowała i zaintrygowała. Poruszała tematy psychologiczne, o nieszczęśliwym dzieciństwie. Wiedziała, że niegrzecznie było czytać w towarzystwie ludzi, którzy mogli zadecydować o pracy jej ojca, jednak, tak naprawdę, nie powinna być na tej kolacji, aczkolwiek, z powodu, że Priscilla była dość upartą kobietą, trudno było jej się sprzeciwić, więc blondynka zgodziła się. Wyglądała przekomicznie, ponieważ sukienka nie pasowała do brązowych, startych już trampek, które miała na stopach. Pościeliła dokładnie łóżko, gdyż uważała się za bardzo porządnicką osobę. Zgasiła światło, mierząc wzrokiem pokój, po czym, stwierdzając, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, zgasiła światło, i z książką w ręku, wyszła z pomieszczenia zamykając za sobą drzwi, dzięki kluczowi, który niegdyś był srebrny, jednak teraz lekko zardzewiały.

Nie chcąc robić wielkiego hałasu, zeszła po schodach najciszej, jak tylko mogła, nie chcąc przeszkadzać swojej matce w dopinaniu wszystkiego na ostatni guzik. Można było śmiało powiedzieć, że to po niej była takim porządnisiem. Prawie czterdziestoletnia Ferro latała po kuchni, jak poparzona, a ojciec osiemnastolatki przeglądał papiery, co chwilę dopisując coś na nich. Westchnęła cicho, chcąc pomóc matce w przygotowaniach, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Była pewna, że to państwo Hernandez, którzy, jak wspominał mąż Priscilli, nie lubili spóźnialskich, i tacy również nie byli. Już miała zatkać uszy, szykując się na panikującą matkę, ale niestety, nie zdążyła.
- Już przyszli! Za wcześnie! Dlaczego zawsze mnie to spotyka? Ludmiła, otwórz drzwi! Mario, popraw krawat! Już, szybko! Już podaję jedzenie! - krzyknęła kobieta, a czterdziestolatek zamykając drzwi do swojego gabinetu, poprawił krawat, zgodnie z prośbą żony, i stanął przy drzwiach. Matka dziewczyny podała sztućce, serwetki i dania na stół, po czym również podeszła do drzwi uśmiechnięta, a po chwili, ostatni raz, poprawiła fryzurę. Jak na zawołanie, wszyscy wzięli głęboki oddech, i blondynka otworzyła drzwi delikatnie naciskając na klamkę. Cała trójka była nieźle zaskoczona. Spodziewali się dwójki dorosłych ludzi, jednak zastali ich z synem, na oko w wieku Lusi, jak to ją nazywali, może rok starszy. Zdenerwowana kobieta przeprosiła wszystkich na chwilkę, by dostawić jeszcze jedno krzesło, ale jak się okazało, Mario wszystkim się wcześniej zajął i dwa dodatkowe siedzenia były już przygotowane, tak na wszelki wypadek. Wysoka blondynka wytarła pot z czoła, którego tak naprawdę nie miała, po czym zobaczyła wchodzących już gości. Parę minut trwało, żeby każdy z każdym się przywitał, jednak gdy panowie już mieli zasiąść w gabinecie, by omówić sprawy dotyczące z przyszłą pracą pana Ferro, Priscilla zawołała wszystkich na obfitą w pyszne jedzenie kolację ostrzegając, że zaraz wszystko wystygnie, i efekt będzie taki, jak wtedy, kiedy w odwiedziny przyszła jej teściowa. Mario trochę się przestraszył, przypominając sobie tamten incydent, po czym cała szóstka zasiadła do stołu.
- Mam nadzieję, że przyjście Diego to nie problem... Po prostu, ciągle siedzi nad tymi książkami, i postanowiliśmy z żoną, że pójdzie z nami, żeby trochę się rozerwać. Niech ma coś z życia, prawda? - zachichotał zadowolony pan Gregorio, zerkając raz na uśmiechniętego ojca Ludmiły, a raz, na jej matkę, która z wielkim entuzjazmem słuchała rozmowy mężczyzn nakładając przy tym gościu ziemniaki. Były wyjątkowe, bo wykonane przez nią, a zwykle rodzina jadała w restauracji.
- Oczywiście, że nie. Wydaje mi się, że Diego jest w wieku Ludmiły... Mylę się? - zapytała Priscilla, żona Mario, gdy ten wcinał sałatkę jarzynową, która była jedną z jego ulubionych. Pan Hernandez tylko kiwnął głową, również zabierając się za kosztowanie tych przepysznych potraw. - Na jaki kierunek wybiera się Diego? Ludmiła również ciągle siedzi nad książkami, jakby zupełnie nie mogła bez nich żyć. Ciągle jej powtarzam, żeby spotkała się z przyjaciółmi, żeby korzystała z życia, ale ona swoje. - Słysząc to, dziewczyna uderzyła raz głową w stół, drugi, trzeci, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. - Kto to? Nie spodziewam się już więcej nikogo... - powiedziała zdenerwowana kobieta martwiąc się, że ktoś może przeszkodzić w bardzo ważnym dla niej i jej męża wieczorze.
- Otworzę. - powiedziała uśmiechnięta Ludmiła, wstając od stołu, po czym skierowała się w stronę drzwi. Westchnęła cicho, a po chwili otworzyła je. Nie mogła ukryć swojego niemałego zaskoczenia, gdy ujrzała Natalię. Już chciała ją wyrzucić, gdy ta zaczęła swój monolog.
- Nie uwierzysz, Lu, poderwałam Maxiego! Ale to nie wszystko, bo jeszcze mi powiedział, że jestem śliczna. Śliczna, rozumiesz? A tak w ogóle, co tu tak głośno? Ktoś do was wpadł? Jakiś chłopak? Przystojny? W okularach? Jak tak, to już od razu wypisz go z mojej listy. Listy, wiesz, tej listy, z chłopakami. Wiesz o którą chodzi, nie? - darła się wniebowzięcie Naty, gdy nagle zastała cisza. Ferro spojrzała w stronę stołu, po czym schowała twarz w dłoniach widząc, że wszyscy patrzą się w ich stronę. Była zła na przyjaciółkę, bo mogła zniszczyć propozycję pracy dla jej ojca, jednak z drugiej strony cieszyła się, że do niej wpadła. Zwykle, spotykały się tylko na uczelni.
- Idiotko, od siedmiu boleści, nie rozumiesz, że tu trwa ważna kolacja dla mojego taty, dzięki której może zaimponować temu, tam... Gregorio? Więc się zamknij i idź już. - wypaliła zdenerwowana blondynka, jednak po szatynce to spłynęło jak woda po gęsi.
- Dzień dobry, Naty jestem, najlepsza przyjaciółka Lu. - zachichotała dziewczyna siadając obok miejsca swojej przyjaciółki. Wszyscy spojrzeli na nią, jak na wariatkę, która dopiero co wyszła ze szpitala psychiatrycznego. - Słyszałam, że tu jest jakaś ważna kolacja, a, że ja jestem głodna, to postanowiłam, że wpadnę. Mama i tata są na randce w kinie, jakieś romansidło, poczytałam recenzje w internecie, i podobno słabe. No ale wiecie, zakochanym do rozumu nie przemówisz.
- Naty... Możemy na słówko? - spytała, a ta kiwnęła głową. Diego obserwował je z ciekawością, po czym powiedział, że musi pójść na chwilę do toalety. Jego matka kiwnęła głową nawet nie zwracając uwagi na to, co mówił, bo bardzo zainteresowała się rozmową na temat dzisiejszego zachowania młodych matek. Chłopak podążył za dziewczynami, które przymknęły drzwi do pokoju Ludmiły. Stanął przy ścianie i starał się prawie nie oddychać, by nie zraziły się jego obecnością. Sam nie wiedział, czemu poszedł za nimi, ale zapewne był ciekawy, czy powiedzą coś o nim. Zawsze lubił być w centrum uwagi, jednak przeciwieństwem tego, była jego nieśmiałość względem nowo poznanych osób. - Co Ty do cholery wyprawiasz? Nie rozumiesz, że to jest bardzo ważna kolacja dla mojego taty? Mam Ci to narysować?
- Nie histeryzuj tak, Ludmiła... Ej, widziałaś tego chłopaka? Ale ciacho z niego! - zaśmiała się rozentuzjazmowana Natalia, a jej przyjaciółka westchnęła cicho. Czuła się, jakby gadała do ściany. Dziewiętnastoletni brunet dokładnie przysłuchiwał się im, i przetrawiał informacje, które dopiero po kilku sekundach dopiero do niego dotarły. Poczuł się doceniony, nawet bardzo. Uśmiechnął się sam do siebie.
- Ogarnij się, Natalia, masz swojego Maxiego, nie pamiętasz? W ogóle, po co przyszłaś? Pewnie teraz wszyscy uważają, że przyjaźnię się z jakąś wariatką i sama nią jestem, więc przystopuj trochę, zachowuj się normalnie, albo wyproszę Cię stąd. - odpowiedziała stanowczo Ludmiła, a tamta od razu zamilkła. Zeszła na chwilę na dół, o dziwo, nie zauważając Diega i zapowiedziała, że będzie na górze, ponieważ musi się nauczyć na zbliżający się sprawdzian z wiedzy. Priscilla niezadowolona brakiem czasu wolnego córki, kiwnęła głową, po czym wróciła do rozmowy z trójką dorosłych ludzi. Naty zerknęła na zegarek, po czym powiedziała, że rodzice już powinni wracać z kina, więc już miała wychodzić, gdy nie patrząc na Hernandeza, uśmiechnęła się, mrucząc coś o tym, że chowanie się przed dziewczyną jest oznaką braku kultury, po czym odrzucając loki do tyłu, wyszła z mieszkania nawet na nikogo nie patrząc. Blondynka zaskoczona jej zachowaniem, wyszła z pokoju, zauważając już chłopaka.
- Emm... Ja tylko...
- Pomógłbyś mi? Chyba, że wolisz rozmawiać z nimi. - wskazała ruchem głowy na stół, przy którym siedziała czwórka rodziców. Chłopak nie myśląc długo, od razu zaprzeczył kiwając głową z boku na bok. Ta uśmiechnęła się delikatnie, po czym wpuściła go do swojego pokoju. Posłusznie wszedł, i usiadł na błękitnym łóżku wodnym, klepiąc miejsce obok siebie. - Nie, spokojnie, ja usiądę tutaj.
Z lekkim uśmiechem, który zawsze jej towarzyszył, zajęła miejsce na przeciwko niego na krześle, które stało przy biurku. Dokończyła czytać ostatni rozdział książki, co trwało u niej kilka minut, po czym odłożyła lekturę na półkę, na której leżało już multum książek psychologicznych. Spojrzała na chłopaka zakładając nogę na nogę.
- W czym mogę Ci pomóc? A tak w ogóle... Co to za książka? Na jaki kierunek idziesz? Czym się interesujesz? - zapytał zerkając głęboko w jej piękne, duże, błękitne oczy, po czym ocknął się, gdy ta się speszyła i spuściła głowę. - Dlaczego Twój pokój jest cały niebieski?
- Toksyczni rodzice. - odpowiedziała cicho, jakby nie chciała zwracać uwagi na resztę pytań. Chwilę później usłyszała głośne, wyraźne zdenerwowanie swojej matki. Westchnęła cicho, odkładając książkę na bok. Przeprosiła swojego towarzysza i zeszła na dół chcąc wytłumaczyć kobiecie, że paręnaście minut temu zapowiedziała, że będzie się uczyć na zbliżający się sprawdzian z psychologicznej wiedzy. Dziewiętnastolatek nie rozumiejący odpowiedzi dziewczyny, wziął do ręki książkę, a po przeczytaniu tekstu na okładce, już wszystko zrozumiał. Zdał sobie sprawę, że kierunek, na który idzie, to psychologia, której on nienawidził. Zawsze był wysyłany przez rodziców do pobliskiego psychologa, z powodu niejakich problemów z nieśmiałością. Już miał zamiar uciekać z tego mieszkania, przed nawałem pytań o jego wadzie, kiedy zatrzymała go dziewczyna stojąca w drzwiach. Wyglądała na zdziwioną zachowaniem chłopaka, ale po chwili domyśliła się o co chodzi.
- Nie uciekaj... Mama nie pozwoliła mi siedzieć nad książkami, no trudno. Skoro nie chce, żebym zdała ten cholerny sprawdzian... - westchnęła cicho, po chwili zdając sobie sprawę, że mówi sama do siebie. Potrząsnęła głową i uśmiechnęła się delikatnie do Diega, który siedział już spokojny na łóżku. - Nie dokończyliśmy naszej rozmowy. Na jaki kierunek idziesz?
- Anglistyka. A Ty... Psychologia, tak? - zapytał, a ta od razu kiwnęła głową. - Chciałbym być tłumaczem. Ty, jak rozumiem, psychologiem? Chciałbym pomagać ludziom tłumacząc teksty angielskie.
- A ja, chciałabym pomagać ludziom w sprawach emocjonalnych.
- Jesteśmy pomocni?
- Na to wygląda.
- Ale...
- Sami nie umiemy sobie pomóc. - powiedzieli jednocześnie. Po paru sekundach wytrzeszczyli oczy. Z ich ust wydobyło się te pięć, nic nieznaczących słów, których sami nie znali znaczenia. Wiedzieli, że nie umieli sobie pomóc, ale nie wiedzieli, jak się z tym uporać. Nie wiedzieli, od czego zacząć.
- No dobra, gołąbeczki. - zachichotała Natalia, która ni stąd, ni zowąd, pojawiła się w pokoju osiemnastoletniej blondynki. - Obserwuję tą sytuację od paru minut, i jestem ciekawa jej zakończenia. Ma ktoś popcorn? A no właśnie, rodzice naoglądali się tego romansidła, i teraz nie mogą przestać się całować, a ja nie mogłam na to patrzeć, więc wpadłam do was.
Oni, jak na złość szatynce, złączyli swoje usta w czułym pocałunku. Usłyszeli tylko ciche jesteście zupełnie tacy sami, jak rodzice, ale ich to już nie obchodziło. Nie widzieli Naty. Nie widzieli niczego. Widzieli tylko siebie i miłość przepełniającą całe to pomieszczenie.

Jaki jest morał tej bajki? Ludzi może połączyć jakaś wariatka oczekująca popcornu. A miłość, to sens życia drugiego człowieka, nieważne co nauczyciele mówią. Tak jest, i już.

***

Od autorki: Witam na moim nowym blogu! :) Na początku chciałabym z całego serca przeprosić za masę dialogów, ale niestety, myślę, że bez nich nie udałoby mi się opisać relacji Diemiły. Przepraszam również za błędy, które pomimo kilkukrotnego sprawdzania, na pewno się przede mną schowały. Jeśli ktoś jest ciekawy książki, która została przedstawiona w OS, nazywa się "Toksyczni rodzice" i jest napisana przez Susan Forward. Opowiada o nieszczęśliwym dzieciństwie, ale co tam, ja Wam nie będę tu streszczać. Podobno niszczy psychikę... Chciałam zapowiedzieć, że kolejne posty będą krótsze, bo zapewne takiej weny nie będę już miała, zwłaszcza, że szkoła nadchodzi. Zapraszam na One Shota o Naxi, który pojawi się już za tydzień. Co by tu jeszcze? Ah. Jeśli możecie, zaglądnijcie do zakładki "spis one shotów - kolejka", w której będą napisane pary, jakie wystąpią w pobliskich miniaturkach i daty ich dodania. Serdecznie zapraszam również do zakładki "zamówienia", w której możecie zamówić sobie własnego Parta. Komentujcie, obserwujcie, oceniajcie. Bardzo Was kocham i dziękuję za każdą opinię o OS! Za szablon dziękujmy na kolanach Vielet Comello. Bez Ciebie to byłoby totalne bagno, dziękuję.